Ανοίγω τα μάτια. Βλέπω θολά. Να πάρει έχασα τα γυαλιά μου! Ακούω από απόσταση κάποιον να κλαίει. Πού είναι η αδερφή μου; Τη νιώθω δίπλα μου. Δεν κουνιέται. Τα μάτια της κλειστά. Θεέ μου, όχι. Με δυσκολία τη φέρνω πάνω μου. Παίρνει βαθιά ανάσα. Ανασαίνω κι εγώ. Κάποιος συνεχίζει να κλαίει. Δεν μπορώ να δω ποιός. Κάτι ζεστό και υγρό τρέχει στο αριστερό μου μάτι και με τσούζει. Η όρασή μου περιορίζεται κι άλλο. Τραβάν με δύναμη την πόρτα απ’ τη μεριά μου και χέρια αγνώστων με πλησιάζουν. «Σώπα, κορίτσι μου, μην κλαις. Θα σας βγάλουμε». Σε μένα το λέει; Τους δίνω πρώτα τη μικρή. Ήρθε ένα περιπολικό. Ακούω μια φωνή μέσα από τον ασύρματο. Διακρίνω έναν στα μπλε ν’ απαντάει, «Πλαγιομετωπική σύγκρουση στο 25ο χλμ. της Εθνικής Οδού Αθηνών – Λαμίας. Νεκρή η Κωνσταντίνα Ρουσάκη».
Μαμά;
Καραστεργίου Παναγιώτα
