Ηλιαχτίδα
Τινάζομαι απότομα κι ένα βάρος στην πλάτη με διπλώνει περισσότερο στα δύο. Ανοίγω, κλείνω τα μάτια, απόλυτο σκοτάδι. Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι σ’ αυτή την κατάσταση. Μια τεράστια δύναμη με πιέζει να σπάσω. Έχω τη βεβαιότητα ότι το κεφάλι μου ακουμπάει στα πόδια. Ο χώρος που αναπνέω λίγα εκατοστά. Η μυρωδιά χώμα, καψίλα και σίδερο. Η αίσθηση του βάρους γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, σα να με τραβάει η γη να με καταπιεί. Στ’ αυτιά μου κάτι κρύο κι ανατριχιαστικό. Τα γρατζουνάει. Περίεργο μα κανένας ήχος δεν μεταφέρεται από πάνω. Αυτή η σιωπή με σκοτώνει περισσότερο. Οι ανάσες μου γίνονται ελλειπτικές. Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τον λιγοστό αέρα. Τον ελάχιστο. Τον σχεδόν καθόλου. Κινώ τα βλέφαρα κι αυτά γδέρνουν τα μάτια με το χώμα που ρίχνουν πάνω τους. Μετά κολλάνε μεταξύ τους μάτια και βλέφαρα. Προσπαθώ να τα ανοίξω. Δεν έχω άλλη ανάσα. Ξαφνικά στο ένα μάτι, το άλλο μένει κλειστό, χτυπάει μια ηλιαχτίδα.
Λίνα Βαλετοπούλου
