Περπατώντας στους γνώριμους δρόμους της ζωής μας
είδα την αγάπη μας να πορεύεται χέρι-με χέρι
κι άκουσα την ανάσα της να ζωντανεύει
τις κλαδεμένες μουριές του δρόμου
σχεδόν τέρμα Μιχαλακοπούλου
και το πράσινο φράχτη με το αγιόκλημα του υπογείου,
όπου μύρωνε, στο παραδεισένιο φως,
τ’ ανθισμένο λουλούδι της καρδιάς σου,
φτεροκοπούσε το λευκό περιστέρι της αγκαλιάς σου,
χαμογελούσε η Άνοιξη της παρουσίας σου.
Το φως της θωριάς σου πλημμύριζε τα σκοτεινά δωμάτια,
η ζεστασιά απάλυνε την υγρασία του δαπέδου,
η ομορφιά στόλιζε τους γυμνούς τοίχους,
η κίνηση διαγράφονταν με χάρη, η αγάπη γίνονταν ορατή,
απαλά την κρατούσα στα χέρια μου…
Σου μιλούσα, Μαλίνα, ξανά.
Γυρνώντας το χρόνο πίσω σε συνάντησα με λαχτάρα…
Ακολουθώντας το δρόμο της επιστροφής
έτρεξα να αναγνωρίσω τη χροιά της φωνής σου,
να ξαναμπώ στην πορεία σου,
να πορευτώ μαζί σου χέρι-με χέρι.
Σου μιλάω, Μαλίνα, ξανά.
Αθήνα, Ευγενίδειο Ίδρυμα, Φλεβάρης 2014
Μπάτσιος Γεώργιος
