Ντύνομαι προσεκτικά.
Ανεβάζω το καλσόν, ισιώνω τις πτυχές από το φόρεμά μου,
διορθώνω το κραγιόν.
Χτυπάει το κινητό σου επίμονα, κλείνω τα μάτια,
εισπνέω ακόμα μια φορά τον καπνό σου.
Σου φτιάχνω το πουκάμισο, χτενίζω με τα δάχτυλά μου τα μαλλιά σου,
νιώθω πως παίζω το παιχνίδι για πολλοστή φορά,
μια πρόβα που ποτέ δεν γίνεται παράσταση.
Κανείς μας δεν έχει μάθει το ρόλο του τελικά,
επαναλαμβάνουμε συνεχώς την πρώτη πράξη.
Κουρδίζω το ρολόι , αύριο την ίδια ώρα θα έρθουμε ξανά, στην ίδια σκηνή,
μονάχα το φόρεμα θα αλλάξω,
αυτό που δυσκολεύεσαι να ξεκουμπώσεις.
Λίγο πριν μπω στο ασανσέρ σε βλέπω να κλείνεις την πόρτα,
δεν σε αναγνωρίζω,
δεν σε θυμάμαι,
δεν είσαι εσύ,
δεν είμαι εγώ.
( Όλη η ζωή μας μονάχα μια παρένθεση)
Γεωργοτά Άντζελα
