-Είναι και η Μαλίνα. Καλή είναι. Όταν μιλάει δεν μπορεί να πει το ρω.
-Τι φοβερό, τι τρομερό;
-Εντάξει, δε φαίνεται. Έχει και μιαν αδελφή με μια τούφα άσπρη στα μαλλιά. Κατά τα άλλα μια χαρά. Τελείωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας. Τώρα είναι στο χωριό της. Δε τη βλέπω εδώ. Θα την καλέσω να έρθει…
Τη γνώρισα ένα απόγευμα. Την κοιτούσα και την έτρωγα με τα μάτια μου. Ήταν μπουκιά και συχώριο…
Ούτε ρω παρατήρησα, ούτε …
Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή.
Εκείνη το κατάλαβε.
Την είχα στην δεξιά μου. Κατεβαίνοντας την Αριστοτέλους, στην παραλία μέχρι το Ποσειδώνιο. Εγώ την πλησίαζα, αυτή απομακρυνόταν, να μην έρθουμε σε επαφή. Δεν πηγαίναμε ευθεία, αλλά διαγώνια! Για να μην πέσουμε στη θάλασσα ευθυγραμμιζόμασταν στο κέντρο. Της έδειχνα και τα γήπεδα του τένις. Και πάλι προς τα πίσω. Την πλησίαζα… και πέφταμε στα πάρκα!
Ώσπου, επιτέλους, σταμάτησε στο «Ναυτικό Όμιλο».
Μου έπιασε το αριστερό χέρι. Ύστερα τον παράμεσο δάχτυλο. Και διέγραψε έναν κρίκο στη βάση του. Με κοίταξε τρυφερά και μου είπε:
-Η ξαδέρφη μου, σήμερα, γέννησε στη Γενική Κλινική. Θα πάω να τη δω.
Και συνεχίσαμε τον δρόμο μας στην ευθεία, χέρι με χέρι για πάντα μαζί.
Φλώρινα,
γη της βαθυπράσινης ανθισμένης βυσσινιάς,
ο περίπατος της παντοτινής αγάπης.
26/10/2013
Μπάτσιος Γεώργιος
