Θα κάθομαι στο λιμάνι
Μόνος
Όλο και πιο μόνος
Θα κάθομαι
Όσο η θάλασσα θα στάζει
Για πάνω
Ανάμεσα από τα δάχτυλα
Μέχρι να μείνει μια τρύπα στη θέση της
Ο νάρκισσος ήλιος δε θα καθρεφτίζεται
Δεν θα μπορεί
Εγώ θα κάθομαι
Και θα τον βλέπω
Να με εκλιπαρεί
Να καθρεφτιστεί
Στα μάτια μου
Αυθάδης
Μέχρι να με συντρίψει
Όμως εγώ θα κάθομαι
Χωρίς σώμα
Χωρίς το σώμα του λόγου
Θα κάθομαι
Μέχρι ο χωρισμός
Να χύσει όλη τη σιωπή του
στην τρύπα της πρώην θάλασσας
Μετά θα φυσήξει επαναλαμβανόμενος χωρισμός
Θα αφήσει όρθια μόνο τη μοίρα μου
Αυτή θα με βαφτίσει στα δάκρυα ενός σπαραγμού
Όσο εγώ θα κάθομαι
Θα κάθομαι γιατί εγώ
Άλλη ζωή δεν ξέρω απ’ την αφοσίωση
Θα κάθομαι με το βρεγμένο από του θεού
Τα τόσα δάκρυα δέρμα μου.
Σταϊκοπούλου Μαρία
