Τυχαία συνάντηση

Τυχαία συνάντηση
Είχες χρόνια να κατεβείς σε διαδήλωση. Τις ατέλειωτες ώρες «επαναστατικής γυμναστικής» των φοιτητικών χρόνων τις πέταξες στο καλάθι με τα άπλυτα. Πλύθηκαν, ξεθώριασαν. Όμως το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης δεν το σήκωνε η συνείδησή σου. Κατέβηκες στη λεωφόρο Στρατού στην ΕΡΤ3. Κόσμος, πανό, σημαίες. Ένιωσες μόνη. Έψαξες για κάποιον γνωστό. Και τότε τον είδες.
Αραιά μαλλιά, λίγο περισσότερα κιλά. Αγόρευε όπως τότε, ψηλός, κύρτωνε το κορμί για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με τους συνομιλητές του. Πόνος στο στομάχι. Πισωπάτησες. Ετοιμάστηκες να κάνεις μεταβολή. Δεν πρόλαβες. Γύρισε. Ν’ ανοίξει η γη στα δύο.
«Κατερίνα!»
Πριν αρθρώσεις λέξη, σε κρατούσε αγκαλιά. Ένιωσες τους παλμούς της καρδιάς του, πήρες βαθιά εισπνοή κολόνιας και ιδρώτα. Σε άφησε, σε κοίταξε. Βλέμμα μες στο βλέμμα, πίσω από τα γυαλιά. Τα μάτια σου μουτζουρωμένα με το μακιγιάζ. Από τον ιδρώτα, τη ζέστη, τις εκρήξεις ορμονών στην κλιμακτήριο.
«Δεν το πιστεύω! Πώς είσαι κορίτσι μου, πες μου».
«Διορίστηκα, παντρεύτηκα. Ο γιος μου είναι στο μαθηματικό». Είναι στην ηλικία που ήσουν εσύ όταν γνωριστήκαμε, σκέφτηκες. «Εσύ;»
«Δούλευα στην ΕΡΤ. Κάμεραμαν. Τώρα απολυμένος».
«Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι, τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές», ακούστηκε από τα μεγάφωνα.
Η πορεία ξεκίνησε. Περπατούσατε δίπλα-δίπλα. Χωρίς λόγια. Μόνο με συνθήματα.

Γεωργία Μακρογιώργου