Οι κουρτίνες ήταν πάντα τραβηγμένες. Να μη φεύγει ο νους των μαθητών έξω από την τάξη. Εκείνη την ημέρα, δεν θα ‘χε προσέξει ο επιστάτης και το ένα φύλλο της κουρτίνας δεν άγγιζε το άλλο. Μια ηλιαχτίδα χώθηκε, κάθισε στο ξύλινο θρανίο και του φανέρωσε ένα σύμπαν σκόνης. Μ’ ένα του μόνο φύσημα άλλαζε τις τροχιές των πλανητών. Άνεμοι, θύελλες, γαλαξίες κι αυτός θεός. Με το χέρι του να σκιάζει, να εξαφανίζει και πάλι να εμφανίζει τον κόσμο του.
Ώσπου ακούστηκε βίαιο το τράβηγμα της κουρτίνας από τον δάσκαλο.
Το απόγευμα, στο θρανίο που άγγιζε η ηλιαχτίδα, η καθαρίστρια έτριβε μια χαραγμένη φράση: «ΜΙΣΩ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ».
Αμπράζη Κατερίνα
