Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου
Το απόγευμα κατέβηκα στην παραλία. Περπάτησα ξυπόλυτη πάνω στη νοτισμένη άμμο. Λατρεύω τη θάλασσα μετά τη βροχή. Ήμουν μόνη μου. Λογικό τέτοια εποχή. Κάθισα στις ξαπλώστρες, άνοιξα την μπυρίτσα μου και απολάμβανα τις προσπάθειες του ήλιου να ελευθερωθεί απ’ τα σύννεφα. Άγγιξα την ευτυχία απόψε.
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου
Πάλι έβρεξε σήμερα. Πάλι πήγα στην παραλία. Νυχτώνει όλο και πιο νωρίς. Ευτυχώς δεν κάνει ακόμα κρύο. Μια ζακετούλα μόνο και είμαι εντάξει. Ένα κοπάδι δελφίνια βγήκε στα ρηχά. Με το ζόρι κρατήθηκα και δεν βούτηξα μαζί τους. Ούτε θυμάμαι πόση ώρα περπατούσα πάνω-κάτω. Η αίσθηση του υγρού χώματος στα πέλματά μου με χαλαρώνει απίστευτα.
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου
Έπεσε δουλειά χτες και δεν πρόλαβα να γράψω. Ήρθε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών. Θα καθίσει μια βδομάδα. Πάλι καλά. Κατά τ’ άλλα ηρεμία. Η παραλία έγινε το σπίτι μου πλέον. Κι ας μη βρέχει. Μ’ αρέσει η ησυχία της. Μπορώ να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου. Ή και να μην το κάνω. Ρίχνω το χρόνο μου στη θάλασσα και δεν έχω απολύτως καμία τύψη γι’ αυτό. Η θάλασσα παίρνει ένα μαβί χρώμα μετά τη δύση. Σαν το φόρεμα που έβαλα στη γιορτή μου. Το αγαπώ αυτό το χρώμα τελικά.
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου
Δε νομίζω ότι θα γράψω άλλο. Μου τελείωσαν τα άδεια μπουκάλια. Ήταν ωραία ως εδώ. Ελπίζω όχι μάταια. Όπως και να ‘χει δε με νοιάζει. Το μήνυμα σ’ ένα μπουκάλι είναι ματαιοπονία έτσι κι αλλιώς. Αλλά σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι, έτσι δεν είναι, ξένε; Ο καιρός κρύωσε. Τα λέμε του χρόνου πάλι.
Καραστεργίου Παναγιώτα
