Μανιασμένη ηχώ
Κάτι έχει τούτη η ηχώ της θάλασσας·
βρυχάται από τους πόνους
θηλυκό που βογκά να φέρει το παιδί του.
Μουγκρίζει και μας κυνηγά
θεριεύει με τα κύματα
τσακίζοντας τις βάρκες πάνω στα βράχια.
Λόγια που δεν ειπώθηκαν
πόνοι που δεν ξέσπασαν
δάκρυα που δε χύθηκαν.
Κουβάρι με τον άνεμο
λυσσομανά, ζητώντας λόγο ύπαρξης.
Σαν κάτι να ’χει απόψε η ηχώ τούτης της θάλασσας·
κύματα, δάκρυα κοφτερά, καθρέφτες θρύψαλα.
Σε προσκαλούν· σε προκαλούν
να συναρμολογήσεις το ψηφιδωτό
φτιάχνοντας το πρόσωπό σου, ξανά
σκαμμένο από ρυτίδες τώρα, μάρτυρες όσων βίωσες.
Καημών κι αγώνων. Πληγών και πόθων και παθών.
Μονόδρομος· να γονατίσεις ως να χωθείς στα έγκατα.
Να ψάξεις, ν’ ανακαλύψεις του βυθού σου μυστικά
να ξεριζώσεις άγκυρες
να βρεις κρυμμένους θησαυρούς.
Ο κεραυνός δείχνει τη λύτρωσή σου·
στη θύελλα τη μανιασμένη
είναι η μόνη σκάλα που συνδέει
τη θάλασσά σου με τον ουρανό…
Κάτι πασχίζει να μας πει τούτη η ηχώ της θάλασσας.
Λαμπρινή Λιάτσου
Από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.), απονεμήθηκε Έπαινος για το ποίημά της Λαμπρινής Λιάτσου ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΗ ΗΧΩ στην τελετή που έλαβε χώρα στους Δελφούς στις 7 Ιουνίου 2015, για τους Λ΄ Πανελλήνιους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης.
