Αυτή η γυναίκα ήταν λίγο κάπως, μου είπε ο ρεσεψιονίστ όταν του ζήτησα να μου περιγράψει την άτυχη κοπέλα.

Ξημερώματα της ίδιας μέρας, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Έγινε ένας φόνος στο ξενοδοχείο “Paradise” με πληροφόρησαν. Πρόκειται για ένα ξενοδοχείο αρκετά χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Σε δύο ώρες το αργότερο βρισκόμουν στο χώρο. Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν και συζητούσαν γύρω από το ίδιο θέμα, άλλοι ζητούσαν να φύγουν κρατώντας βαλίτσα στο χέρι και ο σύζυγος της δολοφονημένης γυναίκας στεκόταν όρθιος μπροστά στη βεράντα με ακουμπισμένο το πρόσωπο στο τζάμι.

Πλησίασα στη ρεσεψιόν και ξεκίνησα να θέτω ερωτήσεις στον υπάλληλο του πόστου.
Αρχικά, ζήτησα να μάθω για τη νεαρή συγγραφέα που βρέθηκε πνιγμένη με ένα σκοινί στο κρεβάτι της. Αφού μου έδωσε τις πληροφορίες που ήδη γνώριζα, ότι δηλαδή το κορίτσι το διέκρινε μία παραπάνω αφέλεια και είχε εκδώσει τρία βιβλία απλά και μόνο επειδή ο εκδοτικός οίκος ανήκε στον πατέρα της, με ενημέρωσε και για τους υπόλοιπους πελάτες που βρίσκονταν στο ξενοδοχείο την ώρα του φόνου.
Το προηγούμενο βράδυ είχε διοργανώσει το προσωπικό μία μουσική βραδιά. Η γυναίκα ζήτησε από το σύζυγο της να πει ένα τραγούδι. Όταν αυτός πήρε στα χέρια του το μικρόφωνο, εκείνη είπε στην ορχήστρα να περιμένουν να φέρει τη βιντεοκάμερα. Η κοπέλα άργησε και ο σύζυγός της ξεκίνησε να τραγουδάει, αφού πρώτα είπε, αστειευόμενος, την εξής φράση: “Αφιερωμένο στη γυναίκα της ζωής μου που αυτή τη στιγμή ψάχνει μια βιντεοκάμερα!”.
Την ώρα που ακούγονταν η μουσική και το τραγούδι, μια καμαριέρα καθοδηγούμενη από το νεύμα του κυρίου, ανέβηκε στα δωμάτια να δει γιατί είχε αργήσει η κοπέλα. Το ουρλιαχτό της ακούστηκε μέχρι την αίθουσα εκδηλώσεων και η μουσική σταμάτησε.
“Κάποιος έπνιξε την κυρία” φώναξε και ο σύζυγος έτρεξε προς τις σκάλες σπρώχνοντάς την. Κανείς δε βρισκόταν στους πάνω ορόφους του ξενοδοχείου την ώρα που διαπράχθηκε το έγκλημα.
Τα γρήγορα συμπεράσματα είχαν ήδη βγει. Το κορίτσι άλλωστε συγκέντρωνε πολλά από τα στοιχεία ενός ατόμου που θα μπορούσε να το κάνει. “Ήταν λίγο κάπως”…

Εξέτασα ένα προς ένα τα ενδεχόμενα. Στο ξενοδοχείο την ίδια μέρα με το ζευγάρι ήρθε μια κοπέλα η οποία είχε μείνει πρόσφατα ανάπηρη. Η ξαφνική αυτή αλλαγή στη ζωή της δικαιολογούσε την επιθυμία της να απομονωθεί, η οικονομική της ωστόσο κατάσταση και η εγχείρηση που θα έπρεπε να υποβληθεί στην Αμερική , δε δικαιολογούσαν τη διαμονή της σε ένα τόσο ακριβό ξενοδοχείο. Η αστυνομία σχεδόν είχε κλείσει την υπόθεση, αυτοκτονία είπε.
Πίεσα τις καταστάσεις, όσο περισσότερο μπορούσα. Ζήτησα άδεια ώστε να δοθεί ένταλμα να παραμείνουν όλοι οι ύποπτοι στο ξενοδοχείο για εφτά ακόμη ημέρες ώστε να παρακολουθώ στενά τις κινήσεις τους.
Ένα βράδυ, η ανάπηρη κοπέλα σχεδίασε την απόδραση της. Κατέβηκε με το καροτσάκι της στην παραλία και από εκεί θα μεταβιβαζόταν σε ένα σκάφος. Ο άνδρας που πρόσφατα είχε χάσει τη γυναικά του, την ανακάλυψε. Την παρακάλεσε να μείνει.
Είχα κρυφτεί πίσω από το αλμυρίκι. Την άκουσα να λέει πως δεν μπορούσε να αντέξει τις τύψεις, ότι τον είχε προειδοποιήσει να μην το κάνει.
“Δε θέλω να με κάνουν καλά αυτά τα χρήματα”.
Εκείνος επέμεινε να της εξηγεί, “κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει, το κόλπο μας έχει πετύχει”. Παρακαλούσα να της υπενθυμίσει ποιο ήταν το κόλπο, αλλά δεν το έκανε.
Την επόμενη μέρα έδωσα εντολή να τους αφήσουν να φύγουν. Καλέσαμε τον άντρα στο τμήμα. Τον ανακρίναμε, αλλά δεν ομολόγησε. Τον κρατήσαμε εκεί. Πήγα στο σπίτι της ανάπηρης κοπέλας με την πρόφαση ότι συλλέγω κάποιες παραπάνω πληροφορίες για το έγκλημα.
Στη ροή της κουβέντας της είπα: “Δεν ξέρω αν γνωρίζετε, ότι ο άντρας της δολοφονημένης γυναίκας αυτοκτόνησε πριν μερικές ώρες”.
Έβγαλε μια κραυγή κι έμεινε να με κοιτάζει.
“Πείτε μου ό,τι γνωρίζετε, ξέρω ότι διατηρούσατε σχέση μαζί του”. Έκλαψε για λίγα λεπτά και στη συνέχεια σήκωσε το κεφάλι και ομολόγησε.
“Ο Άρης πρότεινε στη γυναικά του να κάνουν μία πλάκα σε εμάς τους υπόλοιπους την ώρα της γιορτής στο ξενοδοχείο. Εκείνη θα ανέβαινε στο δωμάτιο με την πρόφαση να φέρει τη βιντεοκάμερα και θα παρίστανε την πνιγμένη δένοντας ένα σκοινί στο λαιμό της.
Όταν η καμαριέρα θα την έβλεπε και θα αναστάτωνε όλο το ξενοδοχείο, θα κατέβαιναν μαζί και θα φανέρωναν τη φάρσα. Ο Άρης ανέβηκε πάνω, μπήκε στο δωμάτιο, τράβηξε το σκοινί και την έπνιξε”.
Αυτά είπε και ξέσπασε σε κλάματα… Το μόνο που είχα να σχολιάσω; “Πολύ ευφάνταστο σχέδιο…” Έπειτα ο νόμος ανέλαβε τα περαιτέρω.

Τουαντζόγλου Αναστασία